Anaların feryatları beyinlerimizin tam ortasında yankılanarak çınlamaya devam ediyor; “GİTTİ YAVRUM, GİTTİ FİDANIM…”
Bu feryatları ŞEHİT ANALARINDAN duyardım, bu Anamızı duyana kadar.
Bu ANA yüreği başka türlü yanmış, ama yakanlar aynı.
Bu ANA evladını gözünün önünde, yanı başında, sevip okşarken, kaybetmiş aynı kişilerin eliyle.
Bu ANA yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmiş çalışmış çabalamış okuyup büyük adam olması için her türlü zorluklara dayanmış 12 yaşındaki evladı için…
ANA yüreği bir akşam vakti çok sıkıntı duymuş, biraz sabretmiş ama vaktini hiç geçirmeyen evladı bir saat geçmiş hala gelmemiş. Dakikalar, saniyeler, saliseler bitmez olmuş, evladı hala gelmemiş.
Arkadaşına sormuş; görmemiş. Bakkala koşmuş; görmemiş. Biri görmüş ama gördüm diyememiş.
Çünkü EVLAT parkta betonun üzerinde kendinden geçmiş halde yatar vaziyettedir. Yardım etmek istemiş ama çok geç. Vatandaşlık görevi polis çağırmış ancak.
Umutsuz gözyaşlarını içine akıtan bir görenle, umutlu gözyaşları ırmak gibi akan ANA sokakta arayışta; EVLAT parkta betonda.
Bir gören gözyaşları gibi kelimeleri, cümleleri de içine haykırıyordu.
-Zehirlediler evladını, evlatlarımızı zehirliyorlar. Bizim paralarımızla çocuklarımıza sattıkları uyuşturucularla EVLATLARIMIZI zehirliyorlar.
Zehir parasıyla satın aldıkları kurşunlarla ASKERLERİMİZİ öldürüyorlar.
İki cepheden de evlatlarımızı yok ediyorlar. Bizi yok etmek için, bizi kullanıyorlar. Kim bunlar?
Dün ASALA, bu gün PKK…
Kökü dışarıda.
Yusuf Ali Gündoğar
